Rozdział 6

Stałam przed drzwiami i dzwoniłam dzwonkiem, ale po pierwszym naciśnięciu stwierdziłam, że to trochę głupie bo zza drzwi było słychać głośną muzykę, jednak nie chciałam sama pchać się do mieszkania więc nacisnęłam dzwonek jeszcze raz. Nikt mi nie otworzył. Postanowiła wejść do środka, doznałam szoku. Mieszkanie wyglądało jakby mieściło pół Bełchatowa.  Niektórzy stali i rozmawiali z kieliszkami, kubkami i szklankami w dłoniach inni siedzieli na czym było można i lekko podrygiwali w rytm muzyki – The Offspring – jak zdążyłam wywnioskować.

Chyba po kilku sekundach udało mi się go dostrzec. Stał odwrócony do mnie plecami, rozmawiał z jakąś dziewczyną. Źle się czułam sama wśród tylu nieznajomych twarzy, miałam ochotę podejść do gospodarza, ale z drugiej strony nie chciałam mu przeszkadzać, myślałam także o wyjściu i byłabym bliska opuszczeniu mieszkania gdyby nie fakt, że w tej chwili podszedł do mnie Karol Kłos.

- Cześć – przywitał się ze mną -  jestem Karol, spotkaliśmy się jakiś czas temu na klatce – powiedział z uśmiechem wyciągając do mnie rękę.

- Tak pamiętam, jestem Lilii – powiedziałam i uścisnęłam dłoń mojemu nowemu, staremu znajomemu.

- Kurczę mam wrażenie, że skądś cię znam, ale nie mogę sobie przypomnieć skąd – oznajmił po chwili lustrując mnie wzrokiem.

- Pewnie z klatki schodowej – zaśmiałam się i dalej udawałam, że go nie kojarzę.

- Nie, mam wrażenie, że kiedyś się spotkaliśmy – dalej upierał się przy swoim.

- No nie wiem, ja niestety nie przypominam sobie żebym kiedykolwiek miała z tobą do czynienia. Chociaż nie wiem, może wdziałeś mnie na meczu czy coś.

- Na meczu? – zamyślił się na chwilkę – A podobno nie lubisz siatkarzy.

- No właśnie, siatkarzy – uśmiechnęłam się zawadiacko i w tym momencie podszedł do nas Andrzej.

- Cześć, cieszę się że przyszłaś – posłał mi szeroki uśmiech – mam nadzieję, że Kłos cię nie zanudził?

- Nie, co ty – zaprzeczyłam – mam coś dla ciebie – powiedziałam i podałam mu ozdobną torebkę z wysoko procentową zawartością – nie wiedziałam co mogę kupić do mieszkania, więc pomyślałam, że pomogę uzupełnić ci barek – uśmiechnęłam się.

- Dzięki, nie trzeba było nic przynosić, samo to, że jesteś dużo dla mnie znaczy – powiedział z lekkim zakłopotaniem, Kłos zdążył się już oddalić więc zostaliśmy sami. Uśmiechnęłam się do niego bo nie wiedziałam co mam odpowiedzieć.

- Napijesz się czegoś? – zapytał – może wina?

- Chętnie – odpowiedziałam i podążyłam za siatkarzem.

Wrona starał się jak najlepiej mnie ugościć, pewnie dlatego, że nie znałam absolutnie nikogo oprócz niego i Kłosa. Poznałam jeszcze jednego kolegę Andrzeja – Wojtka. Starałam się nie odstępować od środkowego ponieważ sama źle czułam się wśród tych wszystkich ludzi, pogawędziłam jeszcze trochę z gospodarzem na dość neutralne tematy, on opowiadał mi o przeprowadzce i o tym, że trudno jest mu się przyzwyczaić do nowego miejsca, ja poopowiadałam mu troszkę o mieście i okolicach. W pewnym momencie wydało się, że obydwoje pochodzimy z Warszawy. Kilka lampek wina później Wrona próbował wyciągnąć ze mnie dlaczego nie przepadam za siatkarzami. Niestety – dla niego – nie powiodło się.

Około dwunastej wróciłam do domu, muszę przyznać, że wieczór zaliczyłam do udanych. Niestety musiałam jeszcze wyjść z Biszkoptem. Uwielbiałam z nim spacerować ale nie w środku nocy kiedy byłam już zmęczona. No ale cóż pies był także obowiązkiem. Zmyłam makijaż, przebrałam się w coś wygodniejszego i wyszłam z Kopcikem. Noc była chłodna, żałowałam, że przez światła ulic nie można było dostrzec rozgwieżdżonego nieba. Kiedy byłam mała często z tatą jeździliśmy za miasto obserwować gwiazdy on znał dobrze wiele konstelacji, dzięki niemu ja z czasem też nauczyłam się je znajdować. Zatrzymałam się z Biszkoptem w parku żeby na chwile spuścić go ze smyczy, czekałam aż się wybiega. Nagle spostrzegłam, że ktoś zmierza w moją stronę, no ale nie było to dziwne bo w końcu dziś był wakacyjny piątek a właściwie już sobota. Czekałam na Biszkopta a ten „ktoś” coraz bardziej się zbliżał, nie wiem czemu przeszła mnie jakaś dziwna myśl, zaczęłam się bać.

- Biszkopt! – krzyknęłam na psa ale ten mnie zlekceważył, spróbowałam zagwizdać ale to także nie poskutkowało.

- Chyba pies cię trochę nie słucha co? – zapytał mężczyzna .

- Najwyraźniej nie – odparłam od niechcenia bo nie zamierzałam wdawać się w jakąkolwiek rozmowę z obcym.

- Już noc a ty jesteś tu sama? – zadał kolejne pytanie.

- Jestem tu z psem – odparłam i zmierzyłam go wzrokiem. Był o kilkanaście centymetrów wyższy ode mnie miał ciemne włosy i ciemną karnacje a także cwaniacki uśmieszek wymalowany na twarzy. Nie ufałam mu.

- Nie boisz się tak sama spacerować?

- Nie – odpowiedziałam i zaczęłam iść wołając swojego psa, mężczyzna złapał mnie za rękę.

- Gdzie idziesz księżniczko? Nie uciekaj bo i tak nie dasz mi rady – powiedział i przyciągnął mnie do siebie, starałam się mu wyrwać ale był ode mnie silniejszy.

- Zostaw mnie! – krzyknęłam.

- Nie zostawię cię ślicznotko – powiedział i zaczął dobierać się do mojej koszuli, nagle ktoś odciągnął go do tyłu i zaczął okładać pięściami. To był Andrzej. Szarpał się trochę z moim oprawcą aż w końcu sam mocno oberwał, może Andrzej był wyższy, ale tamten facet wyglądał jak zawodowy bokser. Zdołał uciec Wronie zostawiając go z krwawiącym nosem.

- Nic ci nie jest? – zapytałam podbiegając do chłopaka.

- Mi nic, ale co z tobą? Czy on coś ci zrobił? – dopytywał się z troską.

- Nie na szczęście pojawiłeś się w odpowiedniej porze – powiedziałam i spojrzałam w oczy siatkarza – Dziękuję – dodałam.

- Lilii na pewno wszystko w porządku?

- Tak – powiedziałam i ni stąd ni zowąd zaczęłam płakać, Andrzej niepewnie podszedł do mnie i wziął mnie w objęcia – Gdyby ciebie tu nie było…

- Ciii – zaczął mnie uspakajać machinalnie gładząc mnie po plecach – wszystko już jest w porządku, nic ci się nie stenie, jestem tu.

- Andrzej ja nie dałabym mu rady – wyrzuciłam z siebie wciąż szlochając.

- Nikt cię nie skrzywdzi, nie przy mnie – powiedział, a ja mocniej się w niego wtuliłam. Staliśmy tak jeszcze chwilę, Wrona czekał aż się uspokoję.

- Musimy pójść na policje – powiedział nagle.

- Dobrze – odpowiedziałam, wciąż w głębokim szoku. Wrona zajął się Biszkoptem, a ja nie mogłam nawet ruszyć się z miejsca. Co by się stało gdyby jego tam nie było?

- Chodźmy stąd już – powiedział i wziął mnie za rękę, poddałam mu się i pozwoliłam zaprowadzić się do jego mieszkania. W środku wciąż panował chaos ale ani Wrona nie garnął się do sprzątania ani ja nie miałam ochoty mu pomagać. Siedziałam na kanapie w salonie i uporczywie wpatrywałam się w podłogę, Andrzej siedział koło mnie w ciszy, a ja dziękowałam Bogu za to, że się tam pojawił. Znowu wybuchłam płaczem na co chłopak zareagował przysunięciem się do mnie bliżej i objęciem mnie ramieniem.

- Może chcesz żeby do kogoś zadzwonił? Do twojego chłopka, rodziców czy coś…

- Rodzice się nie pojawią tak na zawołanie a chłopaka nie posiadam – odpowiedziałam – ale możesz zrobić mi kawę? – poprosiłam.

- No jasne – powiedział i udał się do kuchni, po chwili wrócił z filiżanką czarnej kawy z ekspresu oraz herbatą. Siedzieliśmy razem w ciszy, Biszkopt spał na kanapie Andrzeja, któremu pies nie przeszkadzał. Podjęłam decyzję, że dopiero jutro pojadę na komisariat, dziś nie miałam do tego siły.

- Chyba powinnam iść – rzuciłam.

- Lilii wybacz, ale nie powinnaś,nie chcę żebyś teraz była sama – powiedział Wrona patrząc mi w oczy.

- Nie wiem Andrzej jak ja ci się za to wszystko odwdzięczę… – z moich oczu znów popłynęło kilka łez. Andrzej tylko się uśmiechnął, nakrywając mnie kocem, który przyniósł ze swojej sypialni. Tak wiele dla mnie dziś zrobił, nie mogłam wybaczyć sobie, że kiedyś tak oschle go traktowałam. Teraz było mi głupio.

*

Lilii siedziała na kanapie a ja dotrzymywałem jej towarzystwa, chociaż tak naprawdę miałem ochotę wybiec z mieszkania i znaleźć tego frajera, który chciał ją skrzywdzić. Cały drżałem na myśl o tym co mogło się stać, jej zapłakana twarz jeszcze bardziej potęgowała złość i ból. Można by rzecz, że jakaś odgórna siła maczała w tym palce. Przecież Wojtek wcale nie chciał żebym z nim poszedł, miałem zostać w domu i sprzątać. Ja jednak postawiłem na swoim i odprowadziłem przyjaciela. Mogłem nie iść przez park wybierając krótszą drogę, mogłem posiedzieć u Wojtka dłużej bo zaprosił mnie jeszcze na piwo. Byłem wściekły i szczęśliwy. Wściekły bo Lilii mogła cierpieć i szczęśliwy bo udało mi się w porę temu zapobiec. Teraz dziewczyna siedziała w moim mieszkaniu z zamkniętymi oczami – najwyraźniej zasnęła. Należał jej się teraz odpoczynek, po takim dniu. Postanowiłem przenieść ją do mojej sypialni. Lilii spokojnie spała a ja zabrałem się za sprzątanie, żeby zająć czymś myśli, robiłem to najciszej jak mogłem aby jej nie obudzić. Około trzeciej usłyszałem krzyk, krótki, niezrozumiały. Od razu pobiegłem do sypialni, Lilka siedziała na łóżku i głośno szlochała.

- Co się stało? – spytałem siadając obok niej.

- Koszmar – powiedziała tylko i wtuliła się we mnie. Znów miałem ją w ramionach. Fakt, może sytuacja mogłaby wyglądać inaczej, ale była tu, cała i zdrowa, mogłem lekko gładzić ją po głowie żeby się uspokoiła i wiedziała, że ktoś jest przy niej.

- Możesz ze mną zostać? – zapytała po chwili wciąż szlochając.

- No jasne – odparłem i usadowiłem się wygodniej. Po dwudziestu minutach znowu zasnęła oparta o moje ramie.

Szóstka :D Czytajcie i mówcie czy wam się podoba??? Buziaki :* :* :*

+ Dzięki za komentarze :*