Rozdział 3

Dzwonek. Otworzyłam drzwi. Stała w nich zapłakana Zuzia z opuchniętymi oczami i z brudnymi od tuszu policzkami. Wpuściłam ją do środka i pierwsze co zrobiłam to mocno objęłam moją przyjaciółkę.

- Co się stało? – zapytałam wciąż trzymając ją w objęciach.

- Damian…  - odpowiedziała krótko.

- Ale co zrobił? – wciąż drążyłam temat prowadząc Zuzę do salonu, usiadłyśmy razem na kanapie. Dziewczyna spojrzała mi w oczy i zaczęła opowiadać:

- Wróciłam do domu, stał przed drzwiami, czekał na mnie. Ucieszyłam się bo miał przyjechać dopiero w przyszłym tygodniu – przerwała opowieść żeby otrzeć łzy – powiedział, że nie wejdzie do środka i że przyjechał się pożegnać. Pomyślałam, że w końcu zgodził się na ten staż no i wiesz ucieszyłam się bo to duża rzecz. A on powiedział, że żegna się już na zawsze, że poznał kogoś. Lilii dlaczego? – zapytała wybuchając płaczem – Najpierw rodzice teraz to.

- Zuzia kochanie, on jest frajerem. Skończonym dupkiem nie wartym takiej dziewczyny jak ty – odpowiedziałam przyjaciółce.

- Ale Lilka mam wrażenie,  że całe zło tego świata spotyka tylko nas – wybuchła.

- Zuzka nie przesadzaj, ludzie mają gorzej, a my mamy siebie, ja cię nigdy nie zostawię, dobrze o tym wiesz.

- Wiem, ale myślałam, że on mnie kocha- po raz kolejny wybuchła płaczem.

- Ja cię kocham – powiedziałam.

Siedziałyśmy w milczeniu kilka godzin. Zuzia cicho szlochała a ja machinalnie gładziłam ją po ramieniu powtarzając, że jeszcze będzie dobrze. W końcu zgodziła się przejść do mojej sypialni położyła się a ja przykryłam ją kocem. Zasnęła, a ja położyłam się na kanapie, zdecydowałam że jutro zorganizuje nam jakieś rozrywki żeby choć przez chwilkę zapomniała o tym co się stało. Pablo musiał sam sobie poradzić.

Obudziłam się rano cała obolała - kanapa to z pewnością nie jest idealne miejsce do spania. Wstałam i podreptałam do sypialni sprawdzić co z Zuzą. Leżała wtulona w skrawek koca. Wyglądała jak siedem nieszczęść.

- Przepraszam.

- Za co? – zapytałam siadając przy niej.

- Że tak ci się zwaliłam na głowę.

- Zuzia wiesz, że do mnie możesz przyjść o każdej porze dnia i nocy a ja ci zawsze pomogę – mówiłam głaszcząc ją po włosach.

- Wiem i dziękuję – uśmiechnęła się do mnie lekko.

- Może pójdziesz się teraz wykąpać a ja zrobię jakieś śniadanie – zaproponowałam.

- Ok – powiedziała i skierowała się do łazienki.

Podczas kiedy Zuzia brała kąpiel ja zadzwoniłam do Pabla i poprosiłam żeby dzisiejszy dzień sam spędził w Toscanie. Wytłumaczyłam mu co się stało. Bardzo się przejął i przystał na moją prośbę. Ten chłopak tak samo jak Zuzia był dla mnie ważny, był moim przyjacielem, na nim też zawsze mogłam polegać. Skończyłam rozmowę i zajęłam się przygotowaniem śniadania. Niestety Biszkopt nie dał mi w spokoju zjeść, za bardzo spieszyło mu się na poranny spacer. Nałożyłam na siebie krótkie spodenki oraz koszulkę i wyszłam z mieszkania. Miałam tylko nadzieję, że nie spotkam nikogo znajomego, bo nie zdążyłam nawet porządnie uczesać włosów.

Wróciliśmy do mieszkania po dwudziestu minutach. Zuzia siedziała nad sałatką i gmerała w niej widelcem.

- Nie ładnie bawić się jedzeniem – powiedziałam z uśmiechem.

- Nie mam na nic ochoty.

- Jedz tą sałatkę i wychodzimy.

- Nie chce mi się – marudziła.

- Ale mi się chce, zrozumiano? Jedziemy na zakupy – zarządziłam.

- Lilii zrozum, że nie mam na to ochoty. Jak chcesz to jedź sama – powiedziała i schowała twarz w dłoniach.

- A na co masz ochotę? – zapytałam siadając przy niej.

- Najchętniej położyłabym się w jakimś odludnym miejscu i przespała życie – odpowiedziała.

- Zuza – zaczęłam – nie możesz rozpaczać po takim facecie, wiesz że jak nie ten to inny. Jesteś cudowną dziewczyną, jesteś śliczna, inteligentna i na dodatek świetnie gotujesz – uśmiechnęłam się szerzej.

- No i co z tego? – zapytała patrząc na mnie.

- To z tego, że poznasz jeszcze faceta odpowiedniego dla ciebie – powiedziałam i przytuliłam przyjaciółkę – A o Damianie po prostu spróbuj zapomnieć.

- Postaram się – odpowiedziała mi tym razem z lekkim szczerym uśmiechem.

W końcu zgodziłam się na to żebyśmy nie ruszały się dziś z domu zaraz po tym jak wyperswadowałam jej chwilową przeprowadzkę do mojego mieszkania. Po śniadaniu i kilku godzinach spędzonych na kanapie podczas oglądania durnych amerykańskich reality show wyszłyśmy na spacer z Biszkoptem a potem wpadłyśmy jeszcze do domu Zuzi po kilka jej rzeczy. Kiedy wracałyśmy z bloku wychodził mój nowy sąsiad.

- Cześć – przywitał się kiedy tylko mnie spostrzegł.

- Dzień dobry – odpowiedziałam mu.

- Dzień dobry? – zaśmiał się rzucając wesołe spojrzenie – To dość oficjalne.

- Wybacz ale nie mam w zwyczaju spoufalać się bardziej z ludźmi po pierwszym spotkaniu – odpowiedziałam chłopakowi.

- Szkoda – skwitował – no trudno może innym razem – powiedział szeroko się do mnie uśmiechając.

- Może.

- W takim razie do zobaczenia – powiedział odchodząc i posyłając nam jeszcze jeden przyjacielski uśmiech.

Odprowadziłam chłopaka wzrokiem a następnie spojrzałam na Zuzę, która dziwnie się na mnie patrzyła.

- Co? – zapytałam.

- Dlaczego jesteś taka oziębła? – zapytała mnie przyjaciółka.

- Bo… - zamurowało mnie – nie wiem – dodałam zrezygnowana – może dlatego, że to siatkarz.

- Wiesz nie możesz z góry zakładać, że każdy facet grający w siatkówkę jest taki sam.

- Nie? – zapytałam z uśmiechem – No ok wiem, wiem ale co poradzę, że jestem już uprzedzona?

- Może postaraj się przełamać swoją niechęć? – podpowiedziała.

- To nie będzie proste – szepnęłam bardziej do siebie niż do niej.

Wróciłyśmy do mieszkania i oddałyśmy się leniuchowaniu. Zuzia wciąż była w podłym nastroju a ja starałam się zrobić wszystko żeby jakoś jej pomóc. Bo nieudolnych próbach dałam spokój. Wiedziałam z własnego doświadczenia, że najlepiej będzie jak po prostu sama się z tego otrząśnie. Szkoda mi jej było. Ale byłam w stu procentach pewna jednego -  za jakiś czas sama dojdzie do wniosku, że to nie był facet dla niej.

Wieczorem znowu wyszłam z Kopcikiem, tym razem sama. Na klatce spotkałam mojego sąsiada, który najwyraźniej też gdzieś wybywał.

- Dobry wieczór – powiedział kiedy tylko spotkałam się z nim wzrokiem.

- Dobry wieczór – odpowiedziałam prawie wybuchając śmiechem na widok jego miny.

- Znowu się spotykamy – zauważył – to w sumie dobrze bo chciałem cię zaprosić na parapetówkę do mnie w piątek. Wiesz taka sąsiedzka uprzejmość.

- Dzięki, że o mnie pomyślałeś ale raczej nie skorzystam – odparłam kiedy razem wychodziliśmy z bloku.

- Raczej… To znaczy, że jeszcze nic straconego? – zapytał.

- Hmm… ok jak chcesz, nie wpadnę – powiedziałam, spojrzałam na chłopaka i posłałam mu uśmiech w stylu „sam tego chciałeś”.

- Dlaczego taka jesteś?

- Jaka? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Staram się być miły a ty za każdym razem mnie zbywasz. To tylko parapetówka u sąsiada, nie zapraszam cię na randkę – oznajmił z lekkim uśmiechem brunet.

- Wiem, ale po pierwsze cię nie znam, a po drugie jesteś siatkarzem tak?

- No tak –odpowiedział na moje pytanie.

- No właśnie…

- Co właśnie? Nie lubisz siatkówki?

- Do samego sportu nic nie mam, gorzej jeśli chodzi o graczy…– odpowiedziałam i ruszyłam w stronę parku zostawiając siatkarza samego. Jeszcze przez dłuższą chwilę czułam na sobie jego wzrok.

Nawaliłam z tym komentarzami, wybaczcie. Przyrzekam, że więcej tak nie zrobię!

Oddaję w Wasze ręce trzeci rozdział, mam nadzieję, że się Wam spodoba. Komentujcie! Do soboty!!!