Rozdział 1

Kolejny słoneczny dzień lipca. Kolejny ciepły poranek przebiegający według tego samego schematu. Kolejny dzień mojego życia. Kolejne godziny uśmiechu. Kolejne minuty radości. Kolejne sekundy spełnienia. Czułam, że jestem wielką szczęściarą, miałam wszystko to czego pragnęłam, udało mi się spełnić swoje dziecięce marzenia, swoje plany i sny. Codziennie budziłam się z myślą: „Życie jest piękne”- takie w istocie było.

Przed śniadaniem wybrałam się jak zwykle na spacer z Biszkoptem. Przechadzałam się po uliczkach Bełchatowa ze swoim psem, rozmyślając o różnych błahostkach.

Wróciliśmy do mieszkania po jakichś trzydziestu minutach. Przez ten czas ktoś, nie wiem kto, z pewnością jakiś palant zdążył porozstawiać na naszej klatce schodowej kilka pudeł z bliżej nieokreśloną zawartością. Najbardziej prawdopodobną osobą był nowy sąsiad, którego nie miałam okazji jeszcze poznać. Nie znałam tego człowieka osobiście, ale już zdążyłam usłyszeć wiele pozytywnych opinii o nim, szczególnie od żeńskiej części mieszkanek.

Po śniadaniu opuściłam blok, wsiadłam do swojego samochodu i udałam się do ścisłego centrum miasta- tam właśnie mieściła się restauracja, której byłam właścicielką. Moja chluba i duma była najpopularniejszym, najlepszym i najdroższym miejscem spotkań i schadzek w tej uroczej mieścince.

- Hej – przywitałam się wchodząc do środka.

- Siemka – odpowiedział Marcin posyłając w moją stronę jak zwykle zabójczo uwodzicielski uśmieszek.

- Co słychać ? – spytałam przysiadając na barowym krześle.

- Nic ciekawego, właśnie myślałem o tym, że fajnie byłoby wyjść gdzieś w twoim towarzystwie – powiedział nalewając mi lemoniady.

- Jak chcesz gdzieś ze mną wyjść to musisz stanąć w kolejkę – zaśmiałam się – mam dość napięty grafik.

- Niestety spodziewałem się takiej odpowiedzi – powiedział i posłał mi smutne spojrzenie – za dużo pracujesz Lilii – stwierdził po chwili.

- Dlaczego wiecznie mi to powtarzacie?  -zapytałam z lekkim wyrzutem.

- Bo za dużo pracujesz? Ja wiem, że Toscana jest dla ciebie ważna ale bez przesady.

- Oj tam, lubię spędzać tu czas, wcale mnie to nie męczy, no i ludzie są super.

- W szczególności ja – zaśmiał się.

- W szczególności ty – przytaknęłam.

- To dlaczego nie chcesz się ze mną umówić? – Marcin wciąż drążył temat randki.

- Bo… - zamyśliłam się nad odpowiedzią – randki mnie nudzą – odpowiedziałam ze szczerym, szerokim uśmiechem. – Ale może kiedyś…

- Mam się nie poddawać?

- Nie wolno się poddawać – odpowiedziałam Marcinowi – dobra lecę do kuchni – powiedziałam, dopiłam lemoniadę i ruszyłam w stronę kuchni.

- Lilii, jesteś już? - zapytała, jak zwykle zdziwiona moim wczesnym przybyciem Zuza- moja prawa ręka i zarazem najlepsza przyjaciółka.

- Jestem, jestem, przecież wiesz, że ja nie potrafię usiedzieć bezczynnie pięciu minut.

- No tak ale umawiałyśmy się, że masz wolne. Miałaś jechać do Włoch i co? - zapytała dziewczyna - Lilka naprawdę należy ci się długi urlop, chcesz się zaharować na śmierć?

- Złego diabli nie biorą Zuziu - uśmiechnęłam się szeroko do przyjaciółki- a zresztą w mieszkaniu obok trwa remont, więc nie usiedziałabym w takim hałasie.

- Pani Krysia odnawia wnętrze? - zapytała moja przyjaciółka.

- Nie, do tego mieszkania po lewo od schodów wprowadził się jakiś facet - odpowiedziałam.

- Przystojny? - ponownie zadała mi pytanie tym razem z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.

- Nie wiem Łamaczko męskich serc. Nawet go jeszcze nie poznałam.

Cały dzień minął nam dość spokojnie, wiadomo wakacyjny dzień powszedni nie niesie za sobą zbyt dużych tłumów- co innego weekend. Oprócz mnie w kuchni „Toscany” pracowała właśnie Zuzka czyli główny spec od deserów i Pablo- Włoch z polskimi korzeniami, którego poznałam pewnego roku na wakacjach w Weronie. To my tworzyliśmy niepokonaną załogę tej cudnej restauracyjki pachnącej świeżymi ziołami, oliwą i pomidorami. Miałam przy sobie świetnych ludzi, którzy zawsze mnie wspierali i byli przy mnie w najgorszych i najlepszych momentach. Praca tu nigdy mnie nie męczyła, pewnie dlatego, że robiłam po prostu to co kocham, każdy kolejny dzień pozytywnie mnie napędzał, byłam szczęśliwa. Zamknęliśmy Toscane o 20, wsiadłam do samochodu i wróciłam do mieszkania po drodze zatrzymując się w całodobowych delikatesach w których zawsze robiłam zakupy. W drzwiach mieszkania powitał mnie uradowany Biszkopt, zdążyłam jedynie położyć reklamówki z jedzeniem w kuchni i z powrotem wyszłam na zewnątrz. Wraz z moim husky’m przemierzyliśmy naszą codzienną wieczorną trasę i po godzinie wróciliśmy do mieszkania. Zajęłam się rozpakowywaniem zakupów a następnie udałam się do łazienki wziąć kąpiel. Leżąc w wannie usłyszałam dzwonek do drzwi. „Kto mógł chcieć ode mnie czegokolwiek o 22?” Postanowiłam jednak, że nie wyjdę z wanny „Za dużo zamieszania”- pomyślałam. Dzwonek zadzwonił jeszcze tylko raz i tajemniczy przybysz dał spokój. Kiedy wyszłam z łazienki zabrałam się za czytanie książki, którą ostatnio wypożyczyłam w miejskiej bibliotece. Położyłam się spać po 24 bo jutro nie musiałam iść do pracy. Nie pospałam jednak zbyt długo. Zegarek leżący na nocnej szafce wskazywał 02:31, podniosłam się z łóżka i powędrowałam do kuchni pełna sił- raz na jakiś czas budziłam się w nocy i dawałam upust swoim kulinarnym odkryciom. To właśnie w nocy powstawało najwięcej moich przepisów i tym razem zabrałam się do roboty. Po pięćdziesięciu minutach na talerzu leżało już penne z łososiem i szczawiem. Pierwszy kęs podbił moje podniebienie, zadowolona z efektu końcowego usiadłam przy stole, włączyłam DVD, które służyło mi za odtwarzacz płyt, postawiłam na jeden z albumów Beyonce i wróciłam do kosztowania swojego dania. Hałasy, które towarzyszyły gotowaniu obudziły też Biszkopta, teraz leżał z głową opartą o moje stopy i czekał aż podsunę mu pod nos resztki. Około czwartej z powrotem położyłam się spać. Tym razem udało mi się dospać do rana.

Oddaję kolejny rozdział. Mam nadzieję, że będzie się podobał. Kolejny już za tydzień :) Miłego czytania! Komentujcie w miarę możliwości, to dla mnie bardzo ważne.