Rozdział 2

Zaraz po pobudce i porannej toalecie nałożyłam na siebie wygodne jeansy i koszulkę a także moje ulubione trampki i wyszłam na spacer z Biszkoptem. Dziś się nie spieszyłam bo nie musiałam iść do pracy. Chodziłam z Biszkoptem naszymi stałymi ścieżkami i planowałam dzisiejszy dzień. Po powrocie do domu nasypałam mojemu psiakowi trochę karmy do miski i sama zabrałam się za przyrządzanie omletu dla siebie. Kiedy już przyrządziłam śniadanie zabrałam je do salonu, rozsiadłam się wygodnie na kanapie i włączyłam telewizje. Jak to w wakacyjny poranek- wszędzie kompletne nudy, ustawiłam jeden z kanałów sportowych i zaczęłam oglądać jakiś program o siatkarzach, kojarzyłam niektórych z nich bo byli stałymi bywalcami mojej restauracji. Szczególnie dobrze pamiętam takiego jednego, ze względu na jego dziewczynę. Nawiązała się między nią a mną sprzeczka po której już nie odwiedza Toscany, a jej facet przychodzi tylko w towarzystwie kumpli.

- O patrz Kopcik, to ten facet o którym ci opowiadałam- powiedziałam i pokazałam psu ekran, ale ten chyba nie był zainteresowany- Karol Kłos, ciekawe czy jego dziewuchę też pokażą…

Pooglądałam jeszcze chwile wywiady z siatkarzami a potem zaczęłam pakować torbę na basen, zamierzałam dziś pojechać do Łodzi, najpierw na małe zakupy a potem na pływalnie. Przebrana w coś bardziej odpowiedniego na wyjście, zabrałam Biszkopta na chwilkę na dwór, a następnie pojechałam do Łodzi.

Trzy godziny w centrum handlowym przyniosły mi kilka nowych rzeczy do wzbogacenia mojej garderoby. Wpadłam jeszcze na sałatkę do mojej ulubionej knajpki i pojechałam na pływalnie. Dwadzieścia długości basenu, prysznic i powrót do Bełchatowa.  W domu całkowicie wyczerpana wzięłam kąpiel i wyszłam z Biszkoptem na spacer, tym razem powędrowaliśmy do Toscany.

- Hej – przywitałam się wchodząc do środka.

- Dzień dobry szefowo – odpowiedział mi Marcin, który stał za barem i robił za kelnera na tygodniu.

- Nie lubię jak tak mówisz – uśmiechnęłam się do chłopaka.

- Wiem, że nie lubisz ale ja lubię cię denerwować – zaśmiał się – uroczo wtedy marszczysz brwi.

- Ha ha ha – zaśmiałam się sarkastycznie ale po chwili słodko się do niego uśmiechnęłam - Dużo było dziś ludzi?- zapytałam Marcina.

- Całkiem sporo – odpowiedział.

- To dobrze – powiedziałam i poszłam do kuchni.

- Hej – krzyknęła Zuzia kiedy mnie zobaczyła – a co z wolnym? Zapomniałaś, że miałaś tu dziś nie przychodzić? – zapytała się z uśmiechem na twarzy.

- A co nie jestem tu mile widziana? – odpowiedziałam dziewczynie pytaniem.

- Nawet dnia nie możemy od ciebie odpocząć – wtrącił Pablo na co ja, jak mała dziewczynka pokazałam mu język.

- No wiecie co, teraz to mi się dopiero przykro zrobiło – zaśmiałam się i w tym momencie Marcin przyniósł zamówienie – dobra to wy sobie tu pracujcie a ja wracam do domu, do jutra – pożegnałam się ze wszystkimi i opuściłam Toscane.

Na dworze zaczęło już powoli się ściemniać, wracałam do domu szybkim krokiem bo w miarę jak zachodziło słońce robiło się także coraz chłodniej, po piętnastu minutach byliśmy już pod blokiem. Weszłam na klatkę i zaczęłam się kierować na swoje pierwsze piętro.

- Chodź Kopcik – powiedziałam do psa bo ten stanął nagle i ani myślał iść dalej, pociągnęłam lekko za smycz i znowu zaczęłam iść po schodach a kiedy podniosłam głowę zobaczyłam że przy drzwiach mojego mieszkania stoi dwóch mężczyzn. Jednego z nich rozpoznałam od razu, był to ów sławetny Karol Kłos, drugi facet był mniej więcej tego samego wzrostu, obaj obserwowali moje zmagania z huskym.

- Dzień dobry – powiedziałam niepewnie, bo nie była to normalna sytuacja.

- Dzień dobry – odpowiedzieli w tym samym momencie.

- Sorry ale czy to któryś z was rozstawia na klatce schodowej te kartony przez, które nie da się normalnie przejść? – zapytałam bo pomyślałam, że jeśli to wina któregoś z nich to coś z tym zrobi.

- Tak, to wszystko moje, dopiero się wprowadziłem a w mieszkaniu wciąż trwa remont – zaczął tłumaczyć się ten drugi.

- No to niech Pan coś z tym zrobi – powiedziałam i zaczęłam otwierać drzwi swojego mieszkania  kluczem.

- Jaki Pan, jestem Andrzej – powiedział podając mi rękę. Chłodno zmierzyłam go wzrokiem, ale nie wypadało się nie przedstawić tym bardziej, że jakby nie patrząc był moim nowym sąsiadem. Odwzajemniłam uścisk dłoni.

- Liliana – przedstawiłam się – a można wiedzieć dlaczego stoicie tak na klatce schodowej i tarasujecie przejście?

- Zamek w drzwiach mi się zatrzasnął i nie mogę ich otworzyć – odpowiedział mi nowy sąsiad z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Przykre – powiedziałam i otworzyłam drzwi swojego mieszkania bo nie zamierzałam wciąż tam z nimi sterczeć – do widzenia – pożegnałam się z tą dwójką.

- Hej – usłyszałam jeszcze słowa Andrzeja i zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Dziwne spotkanie, to że mieszkanie obok miał dzielić nowy lokator nie było w sumie takie złe, ale to że miał być nim najprawdopodobniej siatkarz bardzo mi przeszkadzało. Miałam już to do siebie, że nie przepadałam za tymi bełchatowskimi grajkami. A z resztą do siatkarzy uprzedziłam się już w liceum. Miałam tylko nadzieję, że z tym siatkarzykiem nie będzie więcej problemów.

*

- No stary, sąsiadkę to ty masz niezłą muszę szczerze przyznać - powiedział Kłos kiedy tylko weszliśmy do mieszkania i zamknęliśmy za sobą drzwi, z wymienionym zamkiem nawiasem mówiąc – ale mam wrażenie, że skądś ją kojarzę – zamyślił się na chwilę.

- Niezła to mało powiedziane -  odpowiedziałem przyjacielowi – ale mam wrażenie, że nowe znajomości jej nie interesują – dodałem.

- Zdaje ci się, pewnie chciała poudawać niedostępną.

- Wiesz nie każda dziewczyna jest taka sama Karol.

- No niby tak. No ale Liliana… – zaakcentował mocniej jej imię – Wrona bierz się za nią! – krzyknął roześmiany.

- Spoko – odpowiedziałem przyjacielowi śmiejąc się. Ale Kłos miał rację. Ta dziewczyna była warta uwagi. Na pewno nie była taka jak te wszystkie inne, które poznałem do tej pory. Było w niej coś tajemniczego, naprawdę wydawało mi się, że wyraźnie nie miała ochoty ze mną rozmawiać.

- Kłos! – zawołałem przyjaciela, który właśnie opróżniał moją lodówkę.

- Czego? – zapytał pochłaniając kawałek ciasta, które przywieźli mi rodzice.

- Czy ze mną jest coś nie tak? – zapytałem.

- O co ci chodzi? – odpowiedział pytaniem na pytanie z głupkowatą miną na twarzy.

- No chodzi o to dlaczego nie mam nikogo…

- Bo nie jesteś tak przystojny jak ja – zaśmiał się mój przyjaciel – nie no ale tak szczerze, to moim zdaniem jeszcze nie znalazłeś tej jedynej wiesz?

- Mam nadzieje – powiedziałem i zacząłem wypakowywać ubrania z kartonów do szafy w sypialni.

*

What goes around comes back around… płynęło cicho z głośników. Twórczość Beyonce najczęściej towarzyszyła mi podczas tych wszystkich godzin spędzonych w kuchni. Tak było i tym razem. Szykowałam dla siebie drobną kolację, ponieważ było już stosunkowo późno a ja miałam ochotę na drobną przekąskę do filmu, postawiłam na sałatkę, która po dziesięciu minutach była już gotowa. Powędrowałam do salonu i razem z Biszkoptem wygodnie rozłożyłam się na kanapie. W telewizji właśnie puścili „Dumę i uprzedzenie” więc mogłam całkowicie się odprężyć. Jednak po kilku minutach zadzwonił mój telefon – to była Zuzia.

- Co tam? – zapytałam przyjaciółki bez zbędnych powitań.

- Mogę do ciebie wpaść? – zapytała łamiącym się głosem.

- Głupio się pytasz – odpowiedziałam – ale co się stało?

- Zaraz się dowiesz – powiedziała i odłożyła słuchawkę.

Jestem cholernie zawiedziona. Trzy komentarze, serio? 

Jest w ogóle sens w umieszczaniu notek??? Błagam jeśli czytacie to komentujcie!!! Pozdrawiam.

P.S. Jeśli komentarzy będzie wciąż mało to chyba zawieszę tego bloga :(